Στους στίχους πολλών αγαπημένων – εμβληματικών τραγουδιών της ροκ, αρκετές φορές η διαδρομή της ανθρώπινης ζωής δίνεται με μια αυτοαναφορική και στοχαστική αφήγηση εικόνων,  μέσα από την οποία ο ήρωας του τραγουδιού επχειρεί με εσωτερικό μονόλογο ή απευθυνόμενος σε ένα οικείο ή άγνωστο πρόσωπο, ακόμη και στο κοινό του, να προσδιορίσει και να αποτιμήσει τη θέση του στον κόσμο. Στην περίπτωση αυτή η κίνηση των συναισθημάτων δημιουργεί δραματική ένταση ανάλογη με αυτήν της ποίησης. Μόνο που στη ροκ η ένταση αυτή αισθητοποιείται αμεσότερα καθώς ο ρυθμός της μουσικής την υποβάλλει. Ας ακούσουμε μερικά παραδείγματα (δικών μου αγαπημένων τραγουδιών) που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω: