έγραφε στις αρχές του 20ου αιώνα ο Νικόλαος Γύζης, εμβληματική μορφή της ελληνικής ζωγραφικής και του νεοελληνικού πολιτισμού γενικότερα. Παρατηρώντας το έκπληκτο και απροσποίητο βλέμμα των μαθητών μου (κατά την επίσκεψη – μάθημα στην Εθνική Πινακοθήκη την Παρασκευή που μας πέρασε) μπροστά στα έργα του Γύζη, με εξέπληξαν οι διεισδυτικές παρατηρήσεις τους για τη λειτουργία και την «ποιητική» – συμβολική διαχείριση του φωτός. Επειδή, λοιπόν, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που σημιουργεί και δικαιώνει το φως ως πνευματική και ηθική δύναμη, όπως ο Γύζης -αυτός, ο ποιητής της ζωγραφικής- επεδίωξε να το αισθητοποιήσει στους πίνακές του, αφιερώνουμε τη σημερινή – γιορταστική δημοσίευση σ’ αυτόν για να μας οδηγήσει στο, κατά Σεφέρη, «μαύρο και αγγελικό φως» που χρειάζεται η ψυχή μας.