Ακούγοντας τη μονότονη πληθωριστική γλώσσα των δελτίων της τηλεόρασης και διαβάζοντας τους τίτλους των εφημερίδων για ό,τι συμβαίνει στην επικαιρότητα (διαβουλεύσεις τραπεζιτών και φαντάσματα χρεοκοπίας, σωτήρες δανειοδότες που ενδίδουν φιλάνθρωπα σε νέους δανεισμούς με ευμενείς όρους, κερδίζουμε ξανά την επιβίωσή μας με αναγκαστικούς φρονηματισμούς…πάλι θα κινδυνέψουμε και πάλι θα σωθούμε…),  θυμάσαι τον μελοποιημένο καβαφικό λόγο: «και καταντά το αύριο πια, σαν αύριο να μη μοιάζει»

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.

Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

(Κ. Καβάφη, Μονοτονία, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου), *αφιερωμένο -μόνο- στους νέους που ονειρεύονται πέρα από τις έτοιμες κατασκευές σκέψης που καταναλώνουμε καθημερινά.