Ένας νέος άνδρας και µια νεαρή γυναίκα στο άνθος της ηλικίας τους, γυµνοί, καθισµένοι πάνω σε έναν βράχο, αγκαλιάζονται, ενώνουν τα σώµατά τους και ανταλλάσσουν έναν τρυφερό ασπασµό που µοιάζει να τους συντήκει σε µιαν αδιαίρετη ενότητα. Καθώς διασταυρώνονται χιαστί, τα κορµιά των εραστών µοιάζουν να στροβιλίζονται γύρω από έναν νοητό άξονα, χαρίζοντας στην σύνθεση συναρπαστικές γωνίες θέασης από κάθε σηµείο. Οι αρµονικοί, όλο καµπύλες άξονες, οι δυναµικές κατατοµές που χαρακτηρίζουν το ύφος του Rodin, η πλούσια και ριγηλή πλαστικότητα των σωµάτων µε τον τονισµό της εσωτερικής δοµής της ανατοµίας καλούν τον θεατή να περιτρέξει το σύµπλεγµα και να το απολαύσει περίοπτα. Το φως ντύνει τα σώµατα µε σκοτεινούς ίσκιους, ηµίφωτα και σπινθηρίσµατα που ακροκαθίζουν πάνω στις ακµές της φόρµας, αναδεικνύοντας όλον τον πλούτο και την ζωτικότητα της οργανικής µορφής. Το µοντελάρισµα, το πλάσιµο σε βάθος, ένα από τα κλειδιά του ροντενικού ύφους, βρίσκει την ιδανική του έκφραση στα σώµατα των δυο νέων. «Το µυστικό της γλυπτικής», έλεγε ο γλύπτης, «βρίσκεται στο πλάσιµο· το πλάσιµο είναι συνώνυµο της ζωής».

Το Φιλί θα µπορούσε να θεωρηθεί ένα ιδιαίτερα αισθησιακό έργο. Θα ήταν όµως πλάνη. Η ένωση των δυο νέων ανθρώπων έχει µιαν άφατη ιερότητα. Το Φιλί µεταβάλλεται έτσι σε µια «ιερογαµία». ∆εν έχουµε παρά να παρατηρήσουµε τον τρόπο που το στιβαρό χέρι του άνδρα αγγίζει µε άρρητη τρυφερότητα και σεβασµό το κορµί της γυναίκας. Ένα φρικίασµα διατρέχει τα σώµατα των νέων εραστών, µεταδιδόµενο άµεσα και στον θεατή του έργου.

«Το σπουδαιότερο», γράφει ο Rodin στην διαθήκη που απευθύνει στους νέους καλλιτέχνες, «είναι να συγκινείσαι, να αγαπάς, να ελπίζεις, να πάλλεσαι, να ζεις». Αυτός ο παλµός της ζωής, αυτός ο θεϊκός έρωτας, εµψυχώνει ολόκληρο το έργο του.»(απόσπασμα από κείμενο της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα).

Δείτε, επίσης: