Όσο περισσότερο οι άνθρωποι καταφεύγουν στις αυτονόητες «κανονικότητες» των προτύπων της μικροαστικής κουλτούρας, ως μέσο άμυνας του ελλειμματικού τους «Εγώ», για να αντιμετωπίσουν το φόβο της μοναξιάς, της απόρριψης, της άρνησης του πραγματικού εαυτού, τόσο πιο πολύ εξαπλώνεται η «φασιστοποίηση» μέσα και γύρω τους.

Η μικροαστική κουλτούρα, όπως μπορεί να την αντιληφθεί κάποιος σήμερα, περιλαμβάνει: βαρύγδουπες διακηρύξεις και τυποποιημένη επαναστατική ρητορεία, ισοπεδωτική απαξίωση κάθε θεμιτής διάκρισης και την ψευδαίσθηση της ικανότητας για παρέμβαση του μικροαστού στην πραγματικότητα. Στη βιοθεωρία του μικροαστού πυρήνας κάθε καθημερινης σκέψης και συζήτησης γίνεται η αναζήτηση ασφαλών οδών προς τον ευδαιμονισμό, με «εργαλείο» ακόμη και τη θεωρία της «επανάστασης».

Μοιραία, η εύκολη ένταξη της θρυμματισμένης συνείδησης στα κομφορμιστικά πρότυπα (τους «κράχτες» του ευδαιμονισμού) του Κράτους, του κόμματος, της ομάδας, της αρρωστημένης «παράδοσης», νοηματοδοτεί μια ύπαρξη που απεγνωσμένα επιζητά να δραπετεύσει από την ασημαντότητα. Γι΄αυτό και ανενδοίαστα υπακούει στις εντολές όλων των συστημάτων κομφορμισμού. Αν θελήσετε να δείτε την παραπάνω ανάλυση και μέσα από μυθιστορηματική αφήγηση, διαβάστε το έργο του Αλμπέρτο Μοράβια, «Ο Κομφορμιστής» ή δείτε την ομώνυμη ταινία του Μπερτολούτσι.