Βιβλία για τα βιβλία και την ανάγνωση…

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση της ανάγνωσης από το συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο στο τελευταίο του βιβλίο «Το βιβλίο για τα βιβλία» από τις εκδόσεις «Οξύ».

«Λίγους μήνες αφότου διαβάσουμε ένα βιβλίο, δεν θυμόμαστε σχεδόν τίποτε γύρω από αυτό – ίσως ούτε καν τον τίτλο. Εκείνο που θυμόμαστε για καιρό κατόπιν, είναι αν περάσαμε καλά διαβάζοντάς το. Στην ουσία, όποτε προτρέπουμε κάποιον να αγοράσει ένα βιβλίο που διαβάσαμε, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εμείς χαρήκαμε τη συντροφιά του, για όσο διάστημα κράτησε – και νιώσαμε μια μικρή απώλεια όταν η ανάγνωσή του ολοκληρώθηκε. Το απολαύσαμε.
Με μπούσουλα την απόλαυση, χωρίς προκρούστειες προκαταλήψεις, ο Πέτρος Τατσόπουλος κολυμπάει στο ανοιχτό πέλαγος της ανάγνωσης, ανάμεσα σε κάθε είδους βιβλία –βιβλία εύκολα και βιβλία δύσκολα, διασκεδαστικά και αποκαλυπτικά, εκφοβιστικά και ανακουφιστικά, δυσοίωνα και ευοίωνα– που του κράτησαν καλή παρέα την τελευταία επταετία. Η πλούσια εικονογράφηση του τόμου επικουρεί στην απότιση ενός φόρου τιμής στην ανάγνωση και στη δημιουργία ενός βιβλίου για τα βιβλία.»

Πριν από δύο χρόνια, είχαμε την τύχη να διαβάσουμε κι άλλο ένα ενδιαφέρον βιβλίο με θέμα αυτή τη φορά όσα βιβλία, ξέρουμε ότι γράφτηκαν, αλλά έχουν χαθεί: Stuart Kelly, Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων , Η ιστορία των σπουδαίων βιβλίων που δε θα διαβάσουμε ποτέ.», από τις εκδόσεις Πατάκη.

Από τον Αριστοτέλη στη Σύλβια Πλαθ, από τον Όμηρο στον Χεμινγουέυ, από τον Δάντη στον Έζρα Πάουντ, μεγάλοι συγγραφείς έγραψαν έργα που δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε. Ολόκληρη η ιστορία της λογοτεχνίας είναι και η ιστορία της απώλειάς της. Ο Τζέραρντ Μάνλεϋ Χόπκινς έκαψε όλα τα πρώιμα ποιήματά του όταν αφιέρωσε τη ζωή του στην ομορφιά του Θεού, και ο Μιχαήλ Μπαχτίν, εξόριστος στο Καζακστάν, χρησιμοποίησε το έργο του για τον Ντοστογιέφσκι ως χαρτί για τσιγάρα, αφού προηγουμένως είχε καπνίσει και ένα αντίτυπο της Βίβλου. Μερικά γραπτά λείπουν, θεωρούμε πως καταστράφηκαν: το δεύτερο βιβλίο της “Ποιητικής” του Αριστοτέλη χάθηκε, και ακόμη και το πρώτο είναι φτιαγμένο από σημειώσεις μαθητών. Ο Βιργίλιος άφησε εντολή να καεί η “Αινειάδα”, αφού δεν κατάφερε να τη φτάσει στην τελειότητα.

«Στο πρωτότυπο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας, άλλοτε ως ιστορικός, άλλοτε ως ντετέκτιβ και άλλοτε ως δοκιμιογράφος, αφηγείται την πραγματική ιστορία όλων εκείνων των βιβλίων που θα υπάρχουν μονάχα στη φαντασία μας. Μεταξύ πολλών άλλων, αναζητά την τύχη των χαμένων ποιημάτων της Σαπφώς και του εξαφανισμένου δεύτερου μυθιστορήματος της Σύλβια Πλαθ, καθώς και τους λόγους για τους οποίους ο εκδότης των απομνημονευμάτων του λόρδου Βύρωνα αποφάσισε να κάψει το χειρόγραφο του έργου.

«Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων»  είναι μια εναλλακτική ιστορία της λογοτεχνίας, ένας επιτάφιος και ένας θρήνος, μια υποθετική βιβλιοθήκη και μια ελεγεία για αυτό που θα μπορούσε να υπάρχει… Τα χαμένα βιβλία γίνονται απείρως πιο θελκτικά, απλώς επειδή μπορεί να είναι τέλεια μόνο στη φαντασία…»

Καλή ανάγνωση.

Share This: