Κάθε ηθική, κοινωνική και πολιτική αναγέννηση, όπως αυτή που επειγόντως χρειάζεται «τούτες τις μέρες» η συνείδησή μας, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από την επικοινωνία με τις «ρίζες», όπως προσφέρονται από τη μοναδική, αποκαλυπτική εμπειρία της ποίησης και της μουσικής. Αφιερώνουμε στους νεότερους ένα εγκόλπιο αφύπνισης, ένα μνημείο του νεότερου ελληνικού πολιτισμού, το «Πνευματικό Εμβατήριο» του παραμελημένου σήμερα οραματιστή Άγγελου Σικελιανού, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, με την ελπίδα οι στίχοι να εγείρουν το βάθος της συνείδησής τους.

«γιγάντιες σκέψες

σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα

σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα

άναβαν στο νου μου,

τι όλη μου καίγονταν μονομιά  η ζωή

στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!»

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει

στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!

Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας

να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,

τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.

Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,

και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.

Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,

σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»