Κοινωνία θεατών = κοινωνία θυμάτων…

Με την ψυχολογική και την πολιτική βία να ξεχειλίζει, εμείς, για να αποφύγουμε τον εθισμό στη σιωπή και στην απραξία του φόβου, επιμένουμε να σκεφτόμαστε με την ποίηση. Όνομα καταφυγίου: Μανόλης Αναγνωστάκης: Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατής… Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς Ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται Ξένος περιφέρεται στῶν ὁδῶν…

Αντί να φωνασκούμε, ας ζήσουμε την περιπέτεια της ποίησης

Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες -Μάντεις κακών και οραματιστές- Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα (Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια) Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας. Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια Όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε…