Στη βιογραφία του…«Ο Ντύλαν επιμένει πολύ σε ό,τι τον διέπλασε. Μιλάει πολύ για τα βιβλία που διάβασε στα νιάτα του. Και είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακή η παιδεία αυτού του αυτοδίδακτου που δεν είχε θητεύσει σε κανένα πανεπιστημιακό ίδρυμα μήτε και είχε ποτέ του κάποιον δάσκαλο, επισήμως τουλάχιστον. Εντρύφησε στον Θουκυδίδη, λέει ότι ο Έλληνας πατέρας της ιστορίας, «γράφει για το πώς στην εποχή του οι λέξεις είχαν χάσει την πραγματική τους έννοια, για το πώς οι πράξεις και οι απόψεις μπορούν ν’ αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή του ως τη δική μου». Μελέτησε καλά τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, αλλά και το «Περί Πολέμου» του Καρλ φον Κλάουζεβιτς. Διάβασε την «Κόλαση» του Δάντη, Μπωντλέρ, Ρεμπώ, Φλωμπέρ, Μοπασάν, Μπαλζάκ, Τολστόι, Μπάιρον, Σέλεϊ, Λονγκφέλοου, και Πόε. «Διάβαζα πολλές σελίδες δυνατά και μου άρεσε ο ήχος των λέξεων, η γλώσσα», μας λέει. «Ο Μπαλζάκ είναι ξεκαρδιστικός», μας διαβεβαιώνει ανερυθρίαστα και ντόμπρα.» (Από τη βιβλιοπαρουσίαση του Γ. Μπαμπασάκη)

«Οι στίχοι του ήταν οι πρώτοι στην ιστορία του ροκ που θεωρήθηκαν λογοτεχνία. Είναι τόσο γνωστοί που ακόμα και πολιτικοί όπως ο Jimmy Carter ή ο Valcav Havel έχουν αναφέρει τον Dylan σαν επιρροή τους. Ήταν ιδιαίτερα διαβασμένος. Από πολύ νέος είχε «εξαντλήσει» τους Verlaine, T.S.Eliott, Shakespeare, και βέβαια τον Dylan Thomas , χάριν του οποίου, λέγεται, το 1962 άλλαξε το εβραϊκό του επώνυμο από Zimmerman σε Dylan. Οι στίχοι του ποτέ δεν ήταν «εύκολοι». Ακόμα και σε τραγούδια του με ευκολομνημόνευτες μελωδίες (“knockin’ on heaven’s door”, “blowin’ in the wind”) τα λόγια θέλουν πολλές αναγνώσεις. Γι’αυτό και πολλοί τον αποκαλούν ποιητή (αν και ο ίδιος έχει πει ότι αισθάνεται σαν «τραγουδοποιός») και μάλιστα «προφήτη-ποιητή». Προφήτης γιατί έπιασε τον παλμό της εποχής (της κάθε εποχής) , γιατί μπόρεσε και «διάβασε» την πορεία του ροκ και είπε καινούρια πράγματα, την ώρα που έπρεπε να ειπωθούν.» (πηγή: People and ideas)