Την ιστορία του ποιήματος «Bright star» του ρομαντικού ποιητή John Keats αφηγείται η ομώνυμη ταινία.
Τζων Κητς, «Bright Star» (Λαμπρό αστέρι)
Λαμπρό μου αστέρι, σταθερός να ήμουν σαν και σένα,
Όχι- μόνο σπιθόφωτος, τρεμάμενος τη νύχτα
Ψηλά, με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια κοιτάζω,
Σαν τον υπόνομο, άγρυπνο της Φύσης ερημίτη,
Ωκνά, αργοσάλευτα νερά στο ιερό τους έργο
Γύρω στη γη τα’ ανθρώπινα ακρογιάλια εξαγνίζουν.
Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι,
Που στρώνει λευκοπούπουλα σε βάλτους κι ακροβούνια.
Όχι, ποθώ αμετάβολος και σταθερός να γέρνω
Στο στήθος της Αγάπης μου το αμέστωτο να νιώθω
Σε μιαν απαλήν ανασεμιά ν’ ανεβοκατεβαίνει
Και σ’ ανατάραγμα γλυκό πάντοτε να ξυπνάω
Κι αιώνια την ανάσα της ν’ ακούω στο ξυπνητό μου.
Έτσι η ζωή μου να κυλά ή κάλλιο ας σιγοσβήσω.
(Ανθολογία Άγγλων ποιητών, εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων)
«Ο μεγάλος, ρομαντικός, πλατωνικός, γεμάτος ποίηση έρωτας του ποιητή Τζον Κιτς για τη Φάνι Μπράουν, σε μια όμορφη, ρομαντική ταινία. Αν σας τύχει να επισκεφθείτε το σπίτι όπου ζούσε ο ποιητής Τζον Κιτς, στη συνοικία του Hampstead στο Λονδίνο (όπως είχα παλαιότερα την ευκαιρία), θα καταλάβετε πιο εύκολα τη ρομαντική πλευρά του μεγάλου αυτού ποιητή, που μαζί με μια χούφτα Αγγλων ρομαντικών συναδέλφων του (Βύρων, Σέλεϊ, Γουέρντσγουερθ, Κόλεριτζ) υμνούσαν τον έρωτα (συχνά πλατωνικό) και τις ομορφιές και τις ιδέες της αρχαίας Ελλάδας. Στο ίδιο αυτό σπίτι ζούσε και η σπιτονοικοκυρά του με την κόρη της, Φάνι Μπράουν, που ο 23χρονος Κιτς ερωτεύτηκε τρελά (ήταν ο μοναδικός έρωτας της ζωής του) ώς τον πρόωρο, από φυματίωση, θάνατό του, στην Ιταλία, σε ηλικία μόλις 25 χρόνων. Παρ’ όλο που στο σπίτι αυτό ένας μόνο τοίχος χώριζε τον Κιτς από τη Φάνι, η απόσταση που έβαζε ο ρομαντισμός του ποιητή έμοιαζε να ήταν τεράστια. Απόσταση που αισθάνεται κανείς ακούγοντας, στο φινάλε της ταινίας, το απόσπασμα από την όμορφη, ρομαντική «Ωδή σ’ ένα αηδόνι» του Κιτς, που διαβάζει η Φάνι, μετά το θάνατο του ποιητή.
Η ταινία της Τζέιν Κάμπιον «Bright Star» («Λαμπερό αστέρι», τίτλος από ποίημα του Κιτς για την αγαπημένη του) καταγράφει με λεπτομέρεια, ευαισθησία και πάθος τον παθιασμένο αυτό, αν και ανολοκλήρωτο, κρυφό έρωτά του για τη 19χρονη γειτόνισσά του. «Η ζωή του ποιητή Τζον Κιτς και ο κρυφός έρωτάς του με τη Φάνι Μπράουν με τράβηξαν όταν διάβασα τις επιστολές που ο Κιτς έστελνε στη Φάνι και που έγιναν γνωστές από τα παιδιά της Φάνι, μετά το θάνατό της», μου ανέφερε η Κάμπιον σε συνομιλία που είχαμε στις Κάνες το 2009 (αλήθεια, γιατί αυτή η καθυστέρηση στην προβολή της ταινίας;).
Αυτό το αίσθημα, μαζί με το πάθος και τη δύναμη του έρωτα, που περνάει μέσα από τις επιστολές, καταγράφει με τρόπο εξαιρετικό η Κάμπιον. Ταυτόχρονα, αναπλάθει, με λεπτομέρεια, την ατμόσφαιρα της Αγγλίας του 19ου αιώνα (το «Πορτρέτο μιας κυρίας» δεν είναι μακριά), αντλώντας εικαστικά από τους πίνακες των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων (ιδιαίτερα του Μανέ), για να συνδυάσει αρμονικά και με λυρισμό, σε σκηνές δοσμένες με οξυδέρκεια συχνά και με χιούμορ, την ιστορία των δύο νεαρών εραστών με την ποίηση του Κιτς αλλά και τις σχέσεις τους με διάφορα άλλα πρόσωπα (ανάμεσά τους κι εκείνη του Κιτς με τον πιστό του φίλο και ανταγωνιστή τής Φάνι, Τσαρλς Μπράουν). Εξαιρετικές είναι όλες οι ερμηνείες, ιδιαίτερα του Μπεν Γουίσο (Κιτς) αλλά και της Αυστραλής Αμπι Κόρνις στο ρόλο της Φάνι, που από μια κάπως φαντασμένη κοπέλα που ασχολείται με τη μόδα αρχίζει σταδιακά, χάρη στη γνωριμία της με τον Κιτς, να μετατρέπεται σε γυναίκα που ενδιαφέρεται σοβαρά για την ποίηση».
