Ο γλύπτης απεικονίζει τον Κένταυρο την ώρα που πεθαίνει, τη στιγμή που, εγκαταλελειμμένος στην αργή επιθανάτια αγωνία μετεωρίζεται μεταξύ ζωής και θανάτου, λίγο πριν την κατάρρευση – λύτρωση, αν θεωρήσουμε πως απεικονίζεται ο Χείρων. Έργο ελεγειακού ύφους, κατορθώνει να μεταδώσει το αίσθημα της βαθύτατης μελαγχολίας από την απώλεια της ζωής και να καταστεί σύμβολο του αιώνιου δράματος του θανάτου. Οι στρεβλώσεις του υλικού -κατά τα διδάγματα του Ροντέν- απελευθερώνουν μια παράξενη δύναμη, ίσως μια στιγμιαία τελευταία αναλαμπή του μυθικού πλάσματος, το οποίο αφήνεται βαθμιαία στο θάνατο, όπως κραυγαλέα τονίζεται από την κεκλιμένη κεφαλή και τη χαρακτηριστική έκφραση του προσώπου.
Ο Bourdelle έχει υπ΄όψιν του την περιγραφή του ποιητή Maurice de Guerin:«σωριασμένος στο πλάι, με μια ελαφριά κλίση, όπως εκείνη της δρυός που έχει ρίξει κάτω ο άνεμος…» για να δημιουργήσει ένα γλυπτό δραματικών διαστάσεων. Τα πόδια αδύναμα, λυγισμένα, προμηνύουν την συνολική κατάρρευση, σε αντίθεση με το σφρυγηλό ανθρώπινο κορμό που ανθίσταται με τη δυναμική ένταση που αισθητοποεί η πλαστική διαμόρφωση των τεντωμένων μυών. Σχολιάζοντας ο δημιουργός, αινιγματικά, το έργο του αναφέρει: «Πεθαίνει, γιατί κανένας δεν πιστεύει σ’αυτόν», υλοποιεί την «αισθητική αλληγορία ενός ιδεαλιστικού ουμανισμού καταδικασμένου από τη βίαιη εισβολή του μοντερνισμού στην τέχνη». Η λύρα ως πηγή αισθητικής και αρμονίας, καθυστερεί την πτώση του ανθρώπινου κορμού, παραμένοντας το αιώνιο κληροδότημα που αντιστέκεται στη φθορά, θυμίζοντας και καταργώντας ταυτόχρονα την οικεία αναπαράσταση – εικόνα της θυσίας – σταύρωσης.
Για μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, δείτε και μερικά άλλα δείγματα της τέχνης του Bourdelle:
){kind=link}