Στα σύντομα και συμπυκνωμένα διηγήματά του (όπως το «Έργο τέχνης») κυριαρχεί το κωμικό στοιχείο, ως σπίρτο των ευρημάτων του συνθέτει μια σάτιρα με τραγικό στο βάθος μύθο καταδεικνύοντας τα ήθη μιας παραπαίουσας τάξης, που αδυνατεί να δικαιολογήσει τις συμβατικές της αρχές μπροστά στη δύναμη της σάτιρας. Κατά το Μάριο Πλωρίτη «το ίδιο το έργο (του Τσέχωφ) διαψεύδει τους οπαδούς της «απαισιοδοξίας» του Τσέχωφ. Πλάι στις μελαγχολικές σελίδες των διηγημάτων και των θεατρικών του έργων υπάρχουν τόσες και τόσες εύθυμες, αχώριστα δεμένες με τις σκυθρωπές. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά πως, από μια πόλη, τον ενδιαφέρει περισσότερο «το κοιμητήρι και το τσίρκο». Γιατί αν ο Τσέχωφ είχε μοναδικά ανεπτυγμένη την Τραγική αίσθηση της ζωής, είχε το ίδιο οξύτατη και την Κωμική. Και αυτή η διπλή του όψη δίνει την πληρότητα και την νεότητα στα έργα του.» Μελετήστε τις: «Σημειώσεις για τη διηγηματογραφία του Άντον Τσέχωφ» και παρακολουθήστε την παρακάτω ενδιαφέρουσα βιογραφία του: